Iedereen verwerkt op zijn eigen manier en bij mij helpt het om te verwerken in liedjes of teksten, gedichten, of mijmeringen.
Daarom ben ik deze blog begonnen voor mezelf om vrij te kunnen schrijven en maken wat ik meemaak.
Het is nu 3 dagen geleden, in de ochtend hebben ze de oorzaak ontdekt bij mijn vader, een ontsteking in de hersenen, ndma receptor, een auto immuun ziekte waarbij een deel van de antistoffen de eigen hersenen aanvalt. Ze kunnen het behandelen.
Mijn vader is nu bijna een maand in het ziekenhuis, na vele vele onderzoeken en zoveel machteloosheid hem te zien lijden en zo hard achteruit te zien gaan, geeft het een rust dat de oorzaak is gevonden.
Hij ligt te slapen, mijn moeder en ik zitten bij hem. Het voelt nog niet goed om te gaan. We zijn er al heel de dag, het infuus met medicatie is nog niet aangebracht.
Mijn vader stopt met ademen, toeters en bellen, het duurt lang, wij op de gang, ik bid dat hij het haalt. Alles wat ik de laatste jaren geoefend heb zet ik in. Ruimte creëren waarin ik hem in zijn kracht zie, gezond en levendig zoals ik hem de laatste keer zag toen hij kwam helpen met het hout uit te laden. Mijn vader krachtig, een doener, niet lullen maar poetsen. Mijn vader, altijd sterk, de rots in de branding, verzorgend, ondersteunend. De afgelopen weken heb ik zoveel liefde kunnen voelen. Doordat de vanzelfsprekendheid van zijn aanwezigheid wegviel kwam hij levendiger terug dan ooit. Herinneringen aan hoe hij mij als peuter droeg, hoe we samen hand in hand liepen. Ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid en kon voelen hoeveel ik als klein meisje van hem hield. Ik was het vergeten, in de tijd, was ik van alles van hem gaan vinden. Een man die zijn gevoelens onderdrukte, onbereikbaar, vormelijk, vast…..volgens de regels. Door al mijn oordelen was de liefde wat meer op de achtergrond geraakt. De onvoorwaardelijke liefde en de enorme dankbaarheid voor hem kon ik weer terug voelen.
Hij ademt weer maar als ik binnen kom zijn zijn ogen weggedraaid en is er enkel wartaal. Een gorgelend murmelen. Eerst paniek en angst, is hij nu voor altijd beschadigd in zijn hersenen, het ziet er niet goed uit. Dan ga ik zingen, als dit zijn laatste moment is voordat hij overgaat, dan zing ik. Al zingend word ik rustiger, kom ik in liefde, zoveel liefde. Ik houd zijn hand vast, streel over zijn voorhoofd en zing me door het onwerkelijke beeld dat ik voor me zie heen. Het helpt dat ik voor zoveel mensen heb mogen zingen. In hun laatste fase van hun leven, kwijlend, verzonken, verward, agressief, angstig…..ik heb in al die jaren geleerd in mijn hart te vallen en vanuit liefde te zingen. Te zingen naar het wezen, door het beeld heen, naar de essentie van de mens. En doordat ik zoveel mensen bereikt heb door te zingen, voel ik vertrouwen nu bij mijn vader. Soms was het een blik, een traan, een zacht mee murmelen, wist ik dat hoe ver weg ook, hoe beschadigd ook, met zingen je iemand kunt bereiken. Mijn vader bleef weg en toen ik voelde dat hij over zou gaan begon ik, ‘my bonny is over the ocean, en terwijl ik zong voelde ik, als het je tijd is dan ga je en laat ik je gaan in liefde maar ik voel dat je terug kunt komen en er nog een mooi leven ligt. ‘Bring back, o bring back, o bring back my bonnie to me,to me…’ Mijn moeder begint mee te zingen…..’ En dan, verbeeld ik het me?, ik leg mijn oor vlak bij zijn mond en hoor dat hij mee neuriet’ Hij herkent het lied en zingt mee. Langzaam komt hij terug, steeds duidelijker de woorden vormend….’ Hij is er weer! Mijn pa, voor nu hebben we ons terug gezongen. Er is hoop, er is een weg terug…..
